Over
Hi, ik ben Pim Wessels. In 2002 begon ik mijn werkzame leven in de entertainment industrie. Ik was 11 en speelde een rol in de musical Doornroosje van Studio 100. De magie van theater had me te pakken en zou me nooit meer loslaten: een leeg canvas waarin je alles kunt maken en elk verhaal kunt vertellen dat er in je hoofd opkomt. De zwarte doos, waar het donker is totdat je zelf een lamp aanzet. Alles onder controle. Alles heb je in de hand. Er gebeurt niets totdat jij bedenkt dat er iets moet gebeuren.
Zonder idee of fantasie blijft het donker en stil.
In 2007 had ik mijn eerste hoofdrol in de bioscoopfilm ‘De Scheepsjongens van Bontekoe’. Daar ging weer een nieuwe wereld voor me open. Deze keer kon het verhaal zich overal afspelen; ik reisde naar Lelystad en Enkhuizen, maar ook minder exotische plekken als Litouwen en Australië om de film op te nemen. Met een grote crew van mensen die weten waar ze mee bezig zijn, experts in alle verschillende soorten technieken …
.. en daar was mijn grote liefde: de camera.
Na jaren voor de camera gestaan te hebben, kocht ik mijn eerste échte camera, een Nikon D200 (dezelfde als die de cameraman bij de film had). Het was wéér magie. Door instellingen aan te passen kon ik het beeld manipuleren. Door licht toe te voegen of weg te halen kon ik schilderen op de sensor. Maar mijn goeie ouwe D200 kon niet alles wat ik wilde; ik kon er niet mee filmen. Dus kocht ik een Canon EOS 7D en mijn wereld werd weer groter. In 2009 draaide ik – als cameraman – mijn eerste korte film: NAT. Ohja, ik deed ook nog productie en had het script geschreven. Regisseren wilde ik ook graag, maar dat durfde ik toen nog niet aan.
In de jaren die volgden heb ik achter de camera gestaan, licht gedaan, geluid, grip, noem het maar op. Elke functie op de set – behalve kleding en make up – heb ik wel een keer gehad. Mijn eigen productiebedrijf was ook in 2009 gestart en ik maakte vaker films in opdracht van bedrijven. Ik startte een eigen geluidsstudio, die bestaat overigens nog steeds. Ondertussen stond ik ook nog als acteur op de set, maar ik voelde meer en meer dat mijn plek niet meer voor de camera was, maar achter de camera.
In 2015 deed ik samen met mijn – toen nog – vriendin mee aan Dance, Dance, Dance. Een gigantische televisieshow waarvoor we maandenlang danslessen kregen. We wonnen. In de studio – net als een theater niets meer dan een zwarte doos – werd ik weer opgeslokt door alle techniek die er stond en was ik zwaar onder de indruk van alle mensen die daar met zoveel kunde hun werk deden.
Meegesleept door deze nieuwe vorm van verhalen vertellen, ben ik in 2016 aan de slag gegaan als ontwikkelaar van nieuwe televisieprogramma’s bij een televisieproducent. Het duurde niet lang of mijn eerste format was verkocht aan een van de grote omroepen. Na twee jaar daar met veel plezier gewerkt te hebben, wilde ik graag weer meer in-the-field werken en verliet ik het bedrijf.
Om dat te doen, startte ik The Pi House. Hier heb ik de ambitie om films en televisieprogramma’s te ontwikkelen. Ondertussen wil ik graag bedrijven helpen om hun doelgroep te bereiken, door middel van beeld en geluid. De mensen die ik tegenkom in mijn werk, maken dat ik er iedere dag energie van krijg. Of dat nu een brainstorm is met schrijvers of een ondernemer die haar nieuwe winkel lanceert. Ik wil de best mogelijke verhalen maken.
Ik ga ‘aan’ op het moment dat er een vaag idee is en wil het dan naar een hoger niveau tillen, helemaal tot aan het afgeronde product.
In 2021 trouwde ik met mijn vriendin en ik mag haar dus nu mijn vrouw noemen. In 2023 werden we ouders van ons dochtertje. Mijn vrouw en ik houden regelmatig Harry Potter-marathons en wisselen ons leven in Amsterdam af met kortere periodes wonen in Los Angeles – toch de filmhoofdstad van de wereld.